واکسن کووید را کاملا غیر علمی به کودکان زدند و میلیون ها دلار حق دلالی گرفتند

آفتاب نیوز :

وقتی سلامت قربانی معیشت می شود، در روز هایی که وضعیت اقتصادی خانواده ها خوب نیست سلامت اولویت خود را به تامین خوراک و پوشاک و مسکن می دهد، در هرج و مرج کار و تلاش روزانه کمتر کسی به سلامت توجه می کند و درد های گاه و بی گاه را با خوردن یک مُسکن به فراموشی می سپارد تا بعد از غافل شدن از سلامت بدن گرفتار هزینه های زیاد درمان شود، دور باطلی که سال ها متخصصان درباره آن صحبت می کنند، جایی که درمان با هزینه های گزاف خود روی دوش مردم جای هزینه های سلامت را گرفته که برعهده دولت ها است.

درهمین باره حمید سوری، اپیدمیولوژیست و مدرس بین المللی دانشگاه به یوویک می گوید: «سلامت از مهمترین وظایف و ماموریت های هر دولت و حکومتی است که در قانون اساسی بسیاری کشور ها از جمله قانون اساسی جمهوری اسلامی به آن توجه شده است. در اغلب کشور های غربی با درآمد بالا، یکی از محور های شعار های انتخاباتی توجه ویژه به سلامت است. متاسفانه این رویکرد کمتر در سابقه نامزد های انتخاباتی کشور ما، دیده می شود.»

او بیان می کند: «سلامت محور توسعه است، جامعه سالم می تواند سرزنده، پویا، مبتکر و مولد باشد. امروزه سلامت دیگر تنها موضوع شخصی نیست و برای تامین و ارتقای سلامت مردم یک کشور نیازمند ساختار مناسب، انتخاب مدل مناسب حکمرانی سلامت، دانش کافی، عزم ملی، برگزینش مدیران خوش فکر، جسور و دلسوز هستیم. پاندمی کووید 19 در سال های اخیر و توجهی ساده به آمار های مرگ و ابتلا در کشور های مختلف، تا حدودی کارآمدی یا ناکارآمدی کشور ها را در حوزه مدیریت سلامت نشان داد. آمادگی در مقابله با این گونه تهدیدات زیستی نشان دهنده بلوغ ساختار سلامت در هر کشور است. هزینه های هنگفت مستقیم و غیرمستقیم همین اپیدمی باید سیاستمداران و مدیران ارشد کشور را متقاعد کرده باشد که چقدر نظام سلامت می تواند در میزان بار ناشی از این تهدیدات موثر باشد.»

اولویت حوزه سلامت در دولت آینده چه باید باشد؟

با وجود اهمیت سلامت، اما این حوزه همیشه زیر سایه درمان مغفول مانده، سوری دراین باره می گوید: «تا زمانی که بیش از 80 درصد بودجه سلامت صرف درمان می شود، تا زمانی که وزیر، معاون بهداشتی وزیر و همه معاونان او بالینی هستند، تا زمانی که تعارض منافع در وزارت بهداشت حل نشود و … به هیچ جا نخواهیم رسید. تاکید بر به کارگیری از پزشکان بالینی در مدیریت ارشد و میانی وزارت بهداشت، حتی مدیریت های غیربالینی سیاستی اشتباه بوده و خواهد بود. پزشکان نه آموزش کافی برای این وظیفه مهم دیده اند، نه به واسطه مشغله های حرفه ای فرصت کافی برای انجام این کار را دارند و نه تعارض منافع به ایشان اجازه می دهد سیاست هایی به نفع مردم و علیه منافع خود تدوین کنند.»

او ادامه می دهد: «قدم اول رییس جمهور آینده انتخاب وزیری مناسب در راس وزارت بهداشت است تا این کشتی در گل نشسته را به مسیری متعالی هدایت کند. وزیر بهداشت بعدی باید برای برون رفت از شرایط نامطلوب کنونی برنامه داشته باشد، مشکلات را بخوبی آسیب شناسی کند و برای حل آن ها نقشه راه ارایه دهد. گروهی از متفکران و دلسوزان آن برنامه ها را ارزیابی و به رییس جمهور برای انتخاب اصلح کمک کنند. در یک کلام اولویت وزیر بعدی بهداشت پیشگیری است؛ چراکه هم موثرتر است، هم ارزان تر، هم اخلاقی تر و هم علمی تر.»

مهره های سیاسی تسلیم مدیران خوبی نیستند

این استاد دانشگاه درباره مدیریت وزارت بهداشت در آینده می گوید: «مدیریت بسیار شیرین است و باید از شیرینی آن کاست تا امکان و گردش مدیریتی راحت تر شود. ما در نظام سلامت بیش از رییس و ژنرال، به سرباز نیاز داریم. ده ها دکان در نظام پزشکی و انجمن ها و فرهنگستان و مرکز تحقیقات و … درست کرده ایم که اغلب فقط حرف می زنند و هنرشان مقاله سازی حداکثری است، حتی اگر حرف درست هم بزنند کسی به حرف آن ها توجه نمی کند، وزیر بهداشت باید از مدیریت سلامت اطلاع داشته باشد و با تیمی قوی سلامت را مدیریت کند. الزاما مهره های سیاسی تسلیم، مدیران خوبی نیستند، آن ها باید سلحشورانه در خدمت مردم و در صورت نیاز در مقابل دولت باشند.»

سوری ادامه می دهد: «در وزارت بهداشت بعدی تا زمانی که افرادی حتی جریت شنیدن اعتراض به شیوه مدیریت شان را نداشته باشند به هیچ جا نخواهیم رسید، تا زمانی که ایده ی اگر می خواهید عضو فرهنگستان یا مدیر گروه آموزشی باشید باید سکوت کنید فرهنگ غالب سازمانی باشد کار به جایی نخواهد رسید، این که تنها بگوییم همه چیز حوزه سلامت گل و گلاب است، و حتی با کوچکترین انتقاد مدیریتی از جانب یک دانشجو، کار به دادگاه و شکایت از او می رسد، سلامت مردم به طور جدی درخطر است.»

چالش های پیش روی وزیر آینده بهداشت

با همه این شرایط وزیر بهداشت در دولت آینده با چالش های جدی مواجه است، حمید سوری درباره این چالش ها به یوویک می گوید: «اولویت سلامت در کشور های موفق پیشگیری بوده و هست. پیشگیری معمولاً نان و آب برای کسی ندارد، اگر هم داشته باشد باید در تجارت واکسن و … سهم داشته باشید. آیا می دانید واکسن کووید که کاملا غیر علمی برای کودکان زدند، برای هر دوز آن در سطح ملی چند میلیون دلار حق دلالی گرفتند؟ آیا می دانید برای رمدیسیور بی خاصیت (تقریبا) چند میلیارد دلار پول نامشروع به دست عده ای رسید؟ آیا می دانید مصرف داروی هیدروکسی کلروکین که در همان هفته های اول اپیدمی توسط سازمان جهانی بهداشت و مراجع بین المللی ممنوع شده بود و عده ای که این دارو را به مقدار فراوان تهیه کرده بودند و برای سود ناشی از فروش آن نقشه ها در سر داشتند با نفوذ در مراجع تصمیم گیری زیر بار نرفته و همچنان مصرف آن را برای بیماران کرونایی تبلیغ و توصیه می کردند؟ این ها نمونه ای تعارض منافعی است که متاسفانه مردم ما هزینه ای گزاف برای آن دادند.»

او ادامه می دهد: «آیا می دانید تقاضای القایی در کشور ما حداقل سه برابر میانگین بسیاری کشور های اروپایی است؟ آیا می دانید طول اقامت در بیمارستان در ایران چند برابر موارد مشابه در امریکا است؟ مسخره نیست که عده ای مدرک تحصیلی گرو می گذارند تا فلان داروخانه، فلان آزمایشگاه تشخیص طبی یا … مثلا ادعا کند مسیول فنی دارد؟ برخی از این ها ماهیانه بیش از حقوق یک استاد تمام هییت علمی، پولِ گرو گذاشتن مدارکشان را بدون حضور موثر می گیرند، یعنی مجموعه وزارت بهداشت از این موارد اطلاع ندارد یا شاید خودشان منافع دارند؟ آیا وزیر بعدی بهداشت جسارت و جرات و حمایت کافی برای مقابله با این آفت های کهنه بر پیکره حوزه سلامت را دارد؟»