درباره مینی سریال «بچه گوزن»/ این جور که می بریم تا کی؟

قصه از جایی شروع می شود که دانی دان (با بازی ریچارد گاد) یک روز عادی، مثل تمام روزهای دیگر پیچِ جدیدی در زندگی اش شکل می گیرد که همه چیز را تحت تاثیر قرار می دهد. تحت سلطه حتی شاید کلمه بهتری باشد برای توصیف آنچه بر دان در ادامه ی قصه می رود. زن میانسالی به نام مارتا (با بازی جسیکا گانینگ) وارد بار محل کار دانی می شود، پول ندارد و دانی او را یک فنجان چای مهمان می کند. همین آغاز قصه تعقیب دانی توسط مارتا می شود. مارتا دست از سر دانی و زندگی اش برنمی دارد و با ارسال پی درپی ایمیل، پست صوتی، توییت، پیام فیسبوک، نامه و هدایای عجیب و غریب به تمام لایه های زندگی دانی رسوخ می کند. بماند که قصه در فلش بک هایی بخش های دارک دیگری از زندگی دانی را هم نشان می دهد که دردناک بودنش جای دیگری از تلخی و سیاهی ست. این که او در گذشته توسط مردی میان سال که مربی او بوده و فکر می کرده با کمکش می تواند در حرفه ش پیشرفت کند، بارها مورد تجاوز قرار گرفته و آزار دیده است.

مینی سریال «بچه گوزن» نقطه های زیادی دارد که مخاطب را به جایی می رساند که دلش می خواهد سرش را از ملغمه ی خشم، دلسوزی و استیصال در قضاوت به دیوار بکوبد. داستان بر اساس اتفاقی واقعی که در زندگی ریچارد گاد، رخ داده نوشته و توسط نتفلیکس تولید شده است. یعنی یک نفر به صورت واقعی تمام فراز و نشیب هایی که در جریان این مینی سریال می بینیم را زندگی کرده. هر روز توسط یک زن تعقیب کننده مورد هجوم انواع پیام های معمولی، روزمره، طنزآمیز، جنسی، تهدیدی و روانی قرار می گرفته و در پایان زمانی که بالاخره شال و کلاه می کند که به پلیس گزارش بدهد، حرف هایش را ابتدا باور نمی کردند و کلی سند و مدرک جمع می کند تا بتواند رنجش را اثبات کند.

تا کجا؟

اما سوال اصلی که یک خط پررنگ در ذهن مخاطب می اندازد و تا پایان قصه و حتی بعد از آن هم رهایش نمی کند این است؛ چرا؟ چرا ماندی؟ چرا رفتی؟ چرا داد نزدی؟ چرا منفعل بودی؟ چرا ادامه دادی؟ چرا دل ندادی؟ چرا کوتاه آمدی؟ و در نهایت همان حرف احمدرضا احمدی، تو که پایان این خیابان را می دانستی، چرا در این خیابان پرسه زدی؟

و این خودسرزنش گری ادامه پیدا می کند. تا کجا؟ برای هر کسی نقطه ای و میزانی دارد. چقدر هر کدام از ما در موقعیت هایی قرار گرفته ایم که می دانستیم باید آن کار دیگر را کنیم، آن حرف دیگر را بزنیم، برویم، بمانیم، ادامه دهیم یا دست بکشیم. این بزنگاهی ست که به نظر هر کسی بارها در زندگی اش در آن قرار می گیرد و این سوال ها عین خوره مغزش را می خورد. شاید لایه سوم این مینی سریال که حسابی سروصدا کرده و پُرمخاطب شده، همین است. اینجای قصه است که مخاطب را با خودش درگیر می کند و می برد در دل ماجراهای شخصی اش. این که دانی دان در مقابل زن تعقیب کننده یا استاکر چه واکنش هایی نشان می دهد. یا باید بدهد و نداده یا این که مثلا در برابر آن مرد متجاوز که به بهانه خلاق تر شدن او را به مصرف انواع مواد مخدر تشویق می کند و بارها در خواب و بیداری به او تجاوز می کند، چرا باز سراغش می رود. چرا از خودش اراده ای ندارد یا حتی بعدترها دچار بیزاری و خودسرزنش گری می شود. تمام این ها را هر مخاطبی که این مینی سریال را دیده در مدیوم زندگی خودش به مدل های دیگری تجربه کرده و می داند کجای وجودش از این اتفاق ها زخم برداشته. شاید این همذات پنداری تجربه گونه است که این همه لایه های مختلف روح و روان مخاطب را درگیر می کند و او را پای قصه نگه می دارد. با همه نقاط قوت و ضعفی که این مینی سریال دارد یا ندارد، «بچه گوزن» را باید دید.

ریچارد گاد در گفتگو با تایمز بریتانیا گفته که در ابتدا همه به روایت او می خندیدند و حتی وقتی او به پلیس مراجعه می کند، جدی گرفته نمی شود. او مدت زیادی به اداره پلیس رفت و آمد می کند تا بالاخره بتواند علیه تعقیب کننده خود شکایت کند. گاد همچنین این را هم اضافه کرده که بازی در یک نسخه داستانی از خودش اصلا برایش کار آسانی نبوده. همین که به واسطه این مینی سریال بدترین دوره زندگی اش را دوباره مرور کرده، خط و خش زیادی روی روح و روانش داشته. ریچارد گاد گفته که هرگز هویت زن استاکر را برای رسانه ها فاش نکرده و بسیاری از نکات کلیدی و حقیقت های اصلی را برای نمایش در نتفلیکس تغییر داده، از مخاطب هم خواسته که حدس و گمان در مورد این که مارتای واقعی چه کسی است، متوقف کنند.

ربکا نیکلسن در گاردین نوشته، «میزان دردی را که در طول تماشای سریال تجربه می کنیم به سختی می شود تاب آورد… و با این که «بچه گوزن» را نمی شود به راحتی تماشا کرد، اما سریالی اوریجینال، جذاب و دیدنی و فراموش نشدنی است». نیک هیلتن نظرش درباره مینی سریال بچه گوزن را به ایندیپندنت اینطور گفته که «سریالی پیچیده، پخته و خودپرسشگر که بیش تر شما را به هم می ریزد تا این که غلغلک بدهد.» و بنجی ویلسن هم در تلگراف نوشته که «این سریال، پرتره ای پیچیده و گاهی علیه خود، از ذهنی است که خودش را زنده زنده می خورد. بچه گوزن خنده دار نیست و قرار هم نبوده که خنده دار باشد. این سریال کوتاه به عنوان اثری هنری قابل ستایش است، اما به عنوان سرگرمی نه خیلی.»

چای یا لیموناد؟

بر اساس آخرین گزارش ها، مارتای واقعی پیدا شده. او که اسم واقعی اش فیونا هاروی است، اخیرا گفتگویی با پیرس مورگان داشته و در آن می گوید که به خاطر سریال، پیام های تهدید به مرگ دریافت می کرده و به همین دلیل در این مصاحبه شزکت کرده. هاروی همچنین درباره سکانس ابتدایی آشنایی او با ریچارد گاد پرسیده که آیا گاد به او یک فنجان چای مجانی پیشنهاد داده؟ که در فیونا در جواب گفته «نه این درست نیست. او به من یک فنجان چای تعارف نکرد. من برای صرف غذا و یک نوشیدنی لیموناد اونجا رفته بودم و خیلی گرسنه بودم.» با او صحبت کردی؟ «اون گفت که اوه تو یک اسکاتلندی هستی و عملا او بود که مکالمه رو مدیریت می کرد.» فیونا در نهایت گفته:«گاد مشکلات روانی بسیاری شدیدی دارد و این یک اثر کاملا تخیلی ست.» هنوز ریچارد گاد و نتفلیکس واکنشی نسبت به این مصاحبه نشان نداده اند اما طبق آخرین خبرها هاروی به دلیل ادعای دروغ این سریال که گفته یک داستان واقعی ست، از نتفلیکس شکایت و طلب غرامت کرده است.

5757